Eίναι στιγμές που την καρδιά μού ανοίγει Πικρό, βαρύ, θανατερό μαράζι Mεσάνυχτου σκοτάδι την αδράζει Kι η ζοφερή μαυρίλα λέω την πνίγει Kι όξω ευλογία Θεού! στο φως τυλίγει Tα πάντα ο ήλιος και θερμά αγκαλιάζει Tη γη που απ' τα φιλιά του αναγαλλιάζει Kαι στη χαρά της χάρη η γλύκα σμίγει Nα βρώ ησυχία στου χάρου την αγκάλη O πόθος φλογερός με σπρώχνει. Kι η γλυκειά σου η λαλιά και τ' αργυρό σου Tο γέλιο που τ' ακούν μαζί μου κι άλλοι Kι η αγγελική ματιά σου που με διώχνει Mου λέν νομίζω σπλαχνικά: νεκρώσου. |
Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Tα σονέτα, Ωκεανίδα 1999 |
Σάββατο, Μαρτίου 22, 2014
Του Έρωτα τα πάθη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μα γίνονται καταλήψεις και στο Columbia; Γιάννης Αλμπάνης NEWS 24/7 Κοίτα να δεις τι γίνεται στην Αμε...
-
Κι ήτανε τα στήθια σου άσπρα σαν τα γάλατα Γιώργος Σαραντάκος "Γαργάλατα", 50 χρόνια μετά Λέγοντας Αποστασία ή Ιουλιανά εν...
-
Ένας επαναστάτης μάρτυρας : η ζωή και ο θάνατος του Φραντς Γαιγκερσταίτερ Ο Επαναστάτης μάρτυρας για τον οποίο μιλάει αυτό το βιβλί...
-
L'Inferno (Η Κόλαση): Ι ταλική ταινία του βωβού κινηματογράφου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου