Κυριακή, Δεκεμβρίου 16, 2012

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΣΑΝ: ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ (1)

ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ 
(2007)


ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
» Vincent Paronnaud, Marjane Satrapi
ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 95 λεπτά


Υπόθεση και κριτική της ταινίας από  τον Σπύρο Θωμόπουλο (cinemanews.gr)

Στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 1970, η μικρή Marjane μεγαλώνει στο τέλος της δυναστείας του Σάχη, παρατηρώντας με τα μεγάλα μάτια της και την αθωότητα του μικρού παιδιού τα κακώς κείμενα της κοινωνίας της. Μέσα από τα μέλη της οικογένειάς της, σκεπτόμενων ανθρώπων που επιθυμούν την κοινωνικοπολιτική αλλαγή, βιώνει την Ισλαμική Επανάσταση του Χομεϊνί και την ανατροπή του παλιού καθεστώτος. Αρνείται να συμβιβαστεί με τη νέα τάξη πραγμάτων και στην αρχή της εφηβείας της φυγαδεύεται στην Αυστρία για ασφάλεια από τους ίδιους τους γονείς της. Εκεί, γνωρίζει από πρώτο χέρι τα καλά και τα κακά της ευρωπαϊκής κουλτούρας, μορφώνεται, κινδυνεύει να πεθάνει στο δρόμο και επιστρέφει στο σπίτι της μετά από λίγα χρόνια, πιο συνειδητοποιημένη αλλά και σε βαριά κατάθλιψη, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσει εκ νέου τη στυγνή πραγματικότητα της ισλαμικής Τεχεράνης, μέχρι την επόμενη (και τελευταία μέχρι σήμερα) μετανάστευσή της στο Παρίσι.



Έχοντας στις αποσκευές του αρκετά βραβεία ως τώρα (με σημαντικότερο το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στις φετινές Κάνες και την υποψηφιότητα για το Χρυσό Φοίνικα), το «Persepolis» δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό τη φήμη του, όχι τόσο για την πολιτική διαλεκτική του, όσο για την αφοπλιστική ειλικρίνειά του. Βασισμένο στις ομότιτλες σκιτσαρισμένες (διάσημες, πια) αυτοβιογραφικές ιστορίες της ίδιας της Marjane Satrapi, που συσκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο με τον Vincent Paronnaud, το γλυκόπικρο αυτό animation αποδεικνύει ότι ο όρος 'ενήλικο κινούμενο σχέδιο' δεν είναι οξύμωρο σχήμα. Ένα ασπρόμαυρο ημερολόγιο, το οποίο καταφέρνει με την ουσιαστική και, ενίοτε, χιουμοριστική σκηνοθεσία και το απλό σχέδιό του να μεταφέρει όλες τις αγωνίες και τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου που μεγαλώνει σε αντίξοες συνθήκες, κάτι που μεγεθύνεται από το γεγονός ότι εδώ αφορά μια γυναίκα στον ισλαμικό κόσμο. Από νωρίς διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι η Satrapi δεν έχει σαν πρωταρχικό της σκοπό την πολιτική καταγγελία, αλλά την εκ βαθέων εξομολόγηση όλων αυτών των περιστατικών και συνθηκών που την έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Κι εκεί είναι που κερδίζει το στοίχημα και μας αποζημιώνει.



Δεν υπάρχουν σχόλια: