ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΚΑΝΙΣΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΤΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ
Χορός (πεντοζάλης)

Ένα απόβροχο, μια αυγούλα πήρα δίπλα την πλαγιά
να μαζέψω σαλιγκάρια , να γιομίσω μια ποδιά.
Σαλιγκάρια αχ με λαδάκι , με ντομάτα γιαχνιστή,
Παναγιά μου! τρώει η μάνα και δε δίνει στο παιδί.

Φρέσκο αγέρι, κρύο νεράκι και πολλή μοσκοβολιά
θρούμπι, ρίγανη, θυμάρι, διόσμος, μέντα , φλισκουνιά,
κι όλο η όρεξη μ' ανοίγει κι όλο ψάχνω στο βουνό
σαλιγκάρια αχ, με ντομάτα αχ, με κρομμύδι γιαχνιστό.

Ξεφταλάγιασα κοτσύφια και περδίκια και λαγούς,
περπατώντας όλη μέρα σε πλαγιές και σε γκρεμούς,
μα δε βρήκα σαλιγκάρια αχ, να τα κάμω γιαχνιστά
να στρωθώ και στην κατώγα στο βαγένι ακουμπιστά.

Μου μπερδεύτηκαν στα πόδια ζουδιακά λογής λογής
τι γουστέρες, τι χελώνες, τι σκαθάρια καταγής.
Μα δεν ήβρα σαλιγκάρια μήτε τρία μήτε δυο,
να τα ψήσω καν στην θράκα το κρασάκι μου να πιω.

Βράδυ, βράδυ αποσταμένος στην καλύβα μου γυρνώ.
Πιάνω, βάι! τον κόκορή μου, τονέ σφάζω , τον μαδώ.
Μια καλή θρακιά σκαρώνω, στον ξαπλώνω μωρέ γιε μου,
σαλιγκάρια-μαλιγκάρια ήπια τόσο όσο ποτέ μου.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ
(1889-1997)