Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007

Udo Jürgens -: "Griechischer Wein" (1975)

1975. Στη Γερμανία 1.000.000 Έλληνες ξεγελούν
τον πόνο της ξενιτιάς
και των σκληρών συνθηκών της δουλειάς
στις φάμπρικες πίνοντας τα βράδια ρετσίνα και τραγουδώντας Καζαντζίδη.

Την ίδια χρονιά ο νεαρός γερμανός τραγουδιστής Udo Jürgens
σημειώνει τεράστια επιτυχία με το "Ελληνικό κρασί" του,
μια ρομαντική μπαλάντα που μιλάει για τη
νοσταλγία της "δικής του πατρίδας", μπαίνοντας
στη θέση των εκατομμυρίων μεταναστών που έχουν αφήσει
πίσω τα σπίτια, τις γυναίκες και τα παιδιά τους,
με αντάλλαγμα μια θέση στην ξένη αγορά εργασίας .
Το ύφος και το ήθος μιας εποχής, που φαντάζει μεν μακρινή,
αλλά τελικά είναι τόσο κοντά μας, αν σκεφτούμε
πόσα εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν παρόμοιες
συνθήκες σε ξένες πατρίδες.

Es war schon dunkel, als ich durch Vorstadtstrassen heimwärts ging.
Da war ein Wirtshaus, aus dem das Licht noch auf den Gehsteig schien.
Ich hatte Zeit und mir war kalt, drum trat ich ein.

Da saßen Männer mit braunen Augen und mit schwarzem Haar.
Und aus der Jukebox erklang Musik, die fremd und südlich war.
Als man mich sah, stand einer auf und lud mich ein.

Griechischer Wein ist so wie das Blut der Erde.
Komm schenk dir ein,
Und wenn ich dann traurig werde, liegt es daran,
Daß ich immer träume von daheim, du mußt verzeihen.

Griechischer Wein und die alt vertrauten Lieder,
Schenk nochmal ein,
Denn ich fühl die Sehnsucht wieder, in dieser Stadt,
Werd ich immer nur ein Fremder sein und allein.

Und dann erzählten sie mir von grünen Hügeln, Meer und Wind.
Von alten Häusern und jungen Frauen, die alleine sind.
Und von dem Kind, das seinen Vater noch nie sah.

Sie sagten sich immer wieder, irgendwann geht es zurück.
Und das Ersparte genügt zu Hause für ein kleines Glück.
Und bald denkt keiner mehr daran, wie es hier war.

Griechischer Wein ist ...
Griechischer Wein und ...

3 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Πάντα με συγκινούσε η μετανάστευση. Και πάντα έτρεμα τις απουσίες και τους «ζωντανούς ξεχωρισμούς», όπως τους έλεγε η μια γιαγιά μου στην Κρήτη. Κι έκλαιγα με το τραγούδι της Μοσχολιού

Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δώ και λιώνω.
Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε
τα τρένα που 'ναι στο σταθμό που πάνε.

Αδύνατος μου γράφει ο Στελάκης
έχει ανάγκη θάλασσας ο Τάκης
αρχίζει το σχολείο η Μαρίνα
θέλει να γίνει κάποτε γιατρίνα.

Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δώ και λιώνω.
Αγόρασα λαχείο στ' όνομά τους
αχ να κερδίσει να σταθώ σιμά τους

και κείνα του Λάκη Χαλκιά, Η φάμπρικα, Η μπαλάντα του μετανάστη, Εδώ στην ξένη χώρα...
Πού να φανταζόμουν τι θα μας φύλαγε η ζωή...

Καλό μήνα Γεροντάκο! :)

Sting είπε...

Καλό μήνα , καλή μου!
Και με όσο γίνεται λιγότερους ξενιτεμούς και περισσότερα ταξίδια...
Η φωτογραφία στην προμετωπίδα σου δεν ξέρεις τι μου ξυπνά...

μαριάννα είπε...

Όμορφες οι ευχές σου... χάδι και βάλσαμο για την ψυχή! :)
Είμαι σίγουρη ότι κάποια υπέροχη ιστορία θα έχεις να γράψεις που αφορά τη φωτό του Doisneau. Όταν θα βρεις χρόνο... ;)
Καλημέρα!